Omarm je schaduwkanten om te groeien.
Allemaal. Je angsten, je eenzaamheid en andere tekortkomingen. Dat is de les die ik een half jaar geleden leerde tijdens m’n eerste meerdaagse retreat (Rite Of Passage – Wiggert Meerman)
Het retreat was voor mij een confronterende reis.
Ik kwam met een duidelijke intentie mij te ‘verbeteren’ , om sneller te kunnen gaan met m’n bedrijf, om meer succes te hebben en harder te kunnen groeien.
Allemaal externe doelen.
In plaats daarvan kreeg ik inzicht in wat ik echt moest oplossen. Hetgeen waar ik liever niet naar toe wilde en waar ik 2 dagen lang tegen aan het vechten was.
Aan het vechten om helemaal mezelf te kunnen zijn. Om mij helemaal te kunnen laten zien aan de groep. Alles te kunnen laten zien.
Bang voor afwijzing
Tijdens de ‘sharings’ waar iedereen al zijn of haar ervaringen deelde, ging ik eigenlijk alleen maar meer ‘dicht’. Meer in mijn hoofd, waardoor ik afstand hield.
Ik voelde mij eenzaam.
Ik voelde het verlangen wel om meer met de groep te verbinden, ik wilde wel meer contact. Maar ik kon het niet, want dat betekende dat ik mij meer moest openstellen.
Elke keer als ik besloot deze struggle vanuit mijn gevoel te delen, dan kwam er een stemmetje die zei dat dit niet kon. En kwamen er gedachtes over de negatieve consequenties daarvan.
- Niemand zit erop te wachten
- Je gedraagt je als een kind
- Straks vinden ze je vreemd
En dus schoot ik weer in m’n hoofd en ging ik nadenken over hoe ik dingen zou zeggen, hoe ik het ‘mooi’ kon verwoorden voor de ander, om nog steeds mijn zelfverzonnen controle te houden over wat zij van mij zouden denken.
Een patroon die ook door te trekken is naar mijn dagelijkse leven.
Tegelijkertijd schaamde ik mij ervoor. Ik wist namelijk ook dat mijn struggle voor sommigen wel te zien was. Ik ontwikkelde zelfs een soort schuldgevoel naar de groep toe omdat ik de liefde en hulp niet kon ontvangen.
Terwijl een aantal mij juist actief hielpen om uit m’n hoofd te komen, kon ik deze hulp toch nog niet helemaal omarmen.
Van mijn hoofd mocht het er niet zijn
Op de derde dag eindigde we met een innerlijk kind visualisatie. Tijdens die ‘reis’ kwam ineens alles eruit. Het gevecht tegen alles wat er van mezelf niet mocht zijn vond zijn weg naar buiten.
Toen ik mijn eigen ‘angstige kind’ in de ogen keek en hem omarmde werd alles kraakhelder.
Ineens werd ik mij bewust van het stuk dat ik van mezelf moest gaan accepteren. Ik werd mij ineens zo duidelijk hoe hard ik voor mezelf was en hoe ik mijzelf aan het afwijzen was.
Ik kan geen liefde en hulp toelaten voor de angst die ik zelf niet toelaat. Voor de angst die er van mijzelf niet mag zijn.
Dat was het stuk wat ik van mezelf moest omarmen. Dat het er van mezelf mocht zijn.
Het bijzondere van die gebeurtenis was dat – ook al lag ik in m’n eentje in de zaal te janken – ik mij ineens niet meer eenzaam voelde 😉 Ik gaf namelijk gehoor aan mezelf. M’n beste vriend!
De mate dat je met een ander kan verbinden wordt bepaald door hoe goed je met jezelf bent. Door de mate dat je er van jezelf mag zijn. Alle kanten die je van jezelf toelaat.
Dit geld niet alleen voor verbinding, ook voor liefde en ontwikkeling.
– Heb je een oordeel oordeel op je eenzame gevoel? Dan is de kans groter dat je dit niet deelt , waardoor je jezelf nog eenzamer gaat voelen.
– Heb je een oordeel op je eigen verlangens? Dan is de kans groter dat je deze onderdrukt, waardoor deze nog sterker worden.
– Heb je een oordeel hebt op je eigen tekortkoming? Dan is de kans groter dat je deze gaat verbloemen, waardoor je ze niet kunt aanpakken.
Omarm je schaduwkanten om te groeien. We leven in een maatschappij waar we focussen op individueel succes en geluk. Dit is ook wat we aan anderen laten zien. We delen onze successen en positieve ervaringen. De keerzijde hiervan is dat je de overtuiging kunt krijgen dat alleen die emoties er mogen zijn. En dat je een oordeel krijgt op op jouw ‘schaduwkanten’ en deze verbloemt, onderdrukt en niet uit. De consequentie hiervan is dat we:
– Er zo voor zorgen dat we onszelf de kans ontnemen er wat aan te doen.
– We niet 100% met anderen kunnen verbinden.
En dat is nou juist – wat mij betreft – wat het leven voldoening geeft.
Thomas
